چندان دور نیست بستگی دارد که واحد زمان را چگونه برای خودمان تعریف کرده باشیم به ثانیه، دقیقه، ساعت، روز، هفته، ماه یا سال
اگر به ثانیه تعریف کنیم که خیلی زمان طولانی می شود حتی به دقیقه و روز و ... هم همین طور
برای کسانی که علاقه مند هستند فراموش کنند یا به خاطر نیاورند می توانند این گذشت زمان را به ثانیه حساب کنند حال هر چه میزان علاقه به فراموش کردن کمتر باشد واحد ها هم به مقیاس های دیگر تبدیل می شود مثلاً ماه یا سال
دوستی گفت انگار همین دیروز بود یا نه همین چند لحظه گذشته
اصلاً چه را دوست داریم که به زمانش فکر کنیم؟ اگر دانستنش این قدر به ما کمک می کند خوب می گوئیم:
میان سالهای 1359 تا 1367هجری شمسی که می شود 1980 تا 1988 میلادی
اما کدام یک از ما تاریخ قیام دلیران تنگستان را به خاطر داریم و یا ستارخان و باقرخان را، حتی مدرس را، آیا اینان از جنس زمانند و در پهنای هزار توی تاریخ گم شده اند؟ و یا این که یاد آنها به سبب فداکاری ها و شجاعت ها و راد مردی هایشان همواره در کنار ما باقی است. می دانم که خیلی از ما حتی نمی دانستیم که رئیس علی دلواری وجود خارجی داشته است چه رسد به این که او را مرتبط با دلیران تنگستان بدانیم حال چه شده است که این اندازه به بحث اینکه جنگی اتفاق افتاده و دفاعی انجام شده و گذشته ها گذشته است و حال باید دگر اندیشی داشت و از این دست موضوعات دامن می زنیم؟
من و شما از جنس هم هستیم من و شما از جنس سیاست، تاریخ، تحقیق و غیره نیستیم که به دنبال چرایی وقوع آن یا سوالاتی مانند این باشیم، نه این که این گفتگو ها پوچ و بی فایده هستند بلکه هر چیز در جای خود نیکوست و بهتر است ما چنین موضوعاتی را به اهلش بسپاریم.
روی حرفمان را برگردانیم به سمت هم نوع خودمان
خودمان که تن غیرتمندان مان را در گلزار های شهدای این کشور آرمیده داریم و خیابان ها و کوچه ها  را مزین به نام های مبارکشان کرده ایم
خودمان که آثار عبور خورشید را بر تخت های آسایشگاه ها و بیمارستانهایی چون ساسان رها کرده ایم
خودمان که ...
آه! از دست خودمان
ما را چه می شود؟